Here we are. Could be a sign of a breakthrough in Armenia-Turkey relations. All the main international and local news agencies now report re breaking news on protocols signed by foreign ministries of Armenia and Turkey on establishing diplomatic relations, opening the border, and general normalisation of relations between countries.
In 6 weeks, just in time for a football match (talking about 2nd round of ‘football diplomacy‘) between Turkey and Armenia, political consultations should end and the protocols sent to the parliaments for ratification.
I now read the original protocols in full. Of course, I anticipate that one of the main problems will be the so called 'historical sub-commission'. I personally do not mind joint commission to investigate archives as long as it does not aim to define whether the genocide happened or not. In the protocol, the language is very diplomatic without any clear specifications.
On the other hand, I am glad that there is no (officially stated and signed) connection of Armenia-Turkey with other conflicts' settlement, namely Karabakh. This is a positive sign. Of course, we do not know what is going on backstage, which could lead to other breaking news to come.
For the first time, 'Free Hugs' campaign in Yerevan took place in June 2007. Below is a video, via A1+, from today's action. Looks like fun, and peaceful, despite ridiculous calls to law enforcement agencies (!) by a desperate tabloid editor in Yerevan to prevent it.
On 1 September from 14:00-15:00, there will be a protest action in front of the Ministry of Education in Yerevan, demanding to follow up closely on allegations of abuse, irregularities and sexual assault against the children at Nubarashen special needs boarding school. More on the case (background) - here.
Ուշադրություն Սեպտեմբերի 1-ին, ժամը 14:00-15:00-ին տեղի կունենա բողոքի ակցիա ՀՀ Կրթության նախարարության դիմաց
Պահանջում ենք
Դադարեցնել հատուկ դպրոցներում կատարվող անօրիանականությունները /թերի ուսուցում, անառողջ մթնոլորտ, երեխաների անօրինական աշխատանք, տարբեր կարգի բռնություններ/
Ցուցաբերել հատուկ դպրոցների նկատմամբ հատուկ ուշադրություն
խստացնել վերահսկողությունը
ապահովել թափանցիկություն
վերականգնել երեխաների ոտնահարված իրավունքները
Թող ուսումնական տարվա առաջին օրը բացվեն հատուկ դպրոցների դռները ու էլ երբեք չփակվեն:
--------------------------
------ ----------------------- Սեպտեմբերի 1-ին տարբեր բարձրաստիճան պաշտոնյաներ այցելում են տարբեր հանրակրթական հաստատություններ` շնորհավորելու ուսումնական տարվա սկիզբը: Իսկ հատուկ դպրոցները մնում են փակ և հեռու հասարակությունից: Ժամանակն է բացվեն և այդ դռները: ԱԺ պատգամավոր Զարուհի Փոստանջյանը մի խումբ երիտասարդների հետ այցելելու է Նուբարաշենի հատուկ դպրոց և սաներին գրենական պիտույքներ, ուսումնական այլ պարագաներ է փոխանցելու, ինչպես նաև ծանոթանալու է նրանց առօրյային, ուսումնական ծրագրին, նիստ ու կացին, երեխաների հոգեվիճակին: Այս կերպ պետական այրերի ուշադրությունը հրավիրվելու է այս խոցելի խմբի վրա:
Դուք ևս կարող եք աջակցել հատուկ դպրոցներում սովորող երեխաներին`
- կատարելով նվիրատվություններ երեխաներին` գրենական պարագաների տեսքով Նվիրատվությունները փոխանցելու համար կարող եք երկուշաբթի, օգոստոսի 31-ին, ժամը 16:00-19:00 այցելել Թրանսփարենսի Ինթերնեշնլ գրասենյակ, Այգեստան 9, տուն 6 հասցեում, և այնտեղ թողնել նվերները: Հեռ. 010- 569910, 571399
ԱՅՈ, ես գեյ եմ, քանի դեռ նրա նմաններն ատում են գեյերին, Ես ղարաբաղցի եմ, քանի դեռ նրա նմանները նրանց չեն սիրում, Ես աղանդավոր եմ, քանի դեռ նրա նմանները պայքարում են նրանց դեմ: Ի դեպ, «վտանգ» կա, որ իրականում վերոնշյալ բոլոր կետերին էլ համապատասխանում եմ:
Group of Armenian ultra-nationalists, a copycat of Russia’s and others’ neo-nazi, united under the so called Hayrenik (‘Motherland’) movement, published a post on their website threatening the life of Armenian author writing under the name Dori An. Dori An is the author of award winning gay-themed short story in Yerevan. In one of his posts, he also touches the recently headlining issue of gay Charents (prominent Armenian poet). This outrages ultra-nationalists which call it a “war against Armenian nation, therefore against us”. Of course, according to them, all is planned from the “outside” to “demoralise” our society. [This is in line with the recent surge of homophobic and hate attacks in Armenia, including some local media and comments in Armenian sector of Facebook.]
They provide Armenian government with the ultimatum type message: either you silence Dori An, using “legal means”, or we will do it by our means and methods. ‘Message’ is accompanied by Al-Qaeda terrorist-like picture, or its poor copycat.
[...]
Failing to produce any ‘results’ by ‘fighting external enemies’, and failing on all fronts, these ultra-nationalists try to create ‘internal enemies’ to justify their very own existence.
This is a direct threat to person’s life and the right for free speech, the very basic human rights protected under Armenian constitution. After all, this is effectively a terrorist-like ultimatum to Armenian government, and law enforcement agencies in Armenia should take up the case for further proceedings.
When someone is homophobe, it’s bad enough. But when that homophobe advocates killing, he is crossing the line.
I have to confess, I do not read Iravunk tabloid. If it’s not for my friends, I would have been unaware of this whole bunch of ‘articles’ over the last week or so devoted to gays there.
Internet is becoming more and more popular among Armenians, especially younger generation, and Iravunk cannot stand losing the Internet ‘battle’ to others, including gay Armenians, who dare to open up their websites and freely discuss the issues and their life. But they are not alone. Iravunk’s heart is bleeding that there are others out there who support gay rights and equality, or anything related to gays. Even the most widely accessible media in Armenia - television, occasionally shows gay-themed films. Horror. One of Iravunk’s so called journalists is shocked by a gay themed film shown on TV recently, calling it a “propaganda of homosexuality”. He then finishes his piece telling a ‘real story’ from Holland.
Բայց վերադառնանք սեռական փոքրամասնությունների թեմային: Վերջերս օրը ցերեկով մի հեռուստաընկերության եթերում գեղարվեստական կինոնկար էր ցուցադրվում, որի հերոսները գովերգում էին իրենց ոչ ավանդական կողմնորոշումը... Որքան էլ այդ անբարոյականության վերաբերյալ հումորը տեղին չէ, բայց այսպես շարունակվելու դեպքում երեւի խնդրելու ենք, որ էրոտիկ, թեկուզ հենց, այսպես ասենք, ավանդական սեքսի վերաբերյալ կինոնկարներ ցուցադրեն, միայն թե վերջ տան այդ այլանդակությունների քարոզին: Այս ամենը ինձ հիշեցրեց մի իրական պատմություն, որը տեղի է ունեցել ոչ ավանդական կողմնորոշման նկատմամբ արդեն վաղուց սովորական վերաբերմունք ձեւավորված երկրում: Իհարկե կռահեցիք, որ նկատի ունենք Հոլանդիան: Տարիներ առաջ հոլանդական քաղաքներից մեկի քաղաքապետի թեկնածուն հեռուստաէկրանից բացահայտ հայտարարել էր, որ ինքը ՙերկնագույն՚ է եւ պաշտպանելու է նրանց շահերը: Երբ ՙերկնագույն՚ թեկնածուն դուրս էր եկել ստուդիայից, նրան տեղում գնդակահարել էին: Մարդասպանը, որը հանձնվել էր ոստիկաններին, նշել էր, որ ինքը չի ցանկանում ՙերկնագույն՚ քաղաքապետ ունենալ, ով նաեւ քարոզում է իր զզվելի կողմնորոշումը: Չենք ուզում, որ մեր ասածը որպես սպանության կոչ ընդունվի, այլ պարզապես ներկայացրեցինք դեպքը:
[Translation of the main part: Years ago, a mayoral candidate of a city in Holland has openly said via TV that he is “blue” [gay] and will be defending their [gay] rights. When he walked out of the studio, he got shot dead. The killer said that he did not like the prospect of having a gay mayor, who publicize his disgusting orientation.]
Iravunk’s journalist then notes that “we do not want you to take this story as a call for killing. We simply wanted to present this story”. Obviously, what they effectively did is to advocate killing of gays.
Of course, Armenian Ombudsman will repeat that there is no problem of homophobia in Armenia as no one filed a complaint about it to his office. He may not even see or ‘be aware’ of the growing number of recent attacks towards gays in Yerevan. How convenient.
In another piece, editor Galadjyan is outraged, digusted and simply cannot understand why journalist and writer Vahan Ishkhanyan has so inclined to “defend rights of sects and faggots”: “he is perhaps the only one who openly defends the rights of such a human garbage as ‘blues’ [gays] in Armenia”. But what is killing Mr Galadjyan is that Vahan established Ankakh weekly which quickly became a popular newspaper both online and in print. And the last drop to Iravunk’s nerves was a literary prize awarded to a gay-themed short story for the first time in Armenia by the same Ankakh weekly. The author of the novel is our very own Armenian Dori An (I will write a separate post on Dori An and his award-winning short story). Iravunk’s editor is apparently so threatened by a mere existence of a free-minded writer and his growing online presence and influence that he attempted at (unsuccessfully) cracking down the identity of a person writing under the Dori An nickname. Sad. Little, sad people. He accuses Dori An not only in “disgusting” activities and the use of ‘inappropriate language’, but “anti-national” too (familiar language, eh?). There is “enough evidence” for criminal persecution of Dori An, claims tabloid’s chief. Huh? Yes, there is definitely enough evidence for opening the case against Galadjyan and his tabloid for inciting murder and hatred.
As a rule, one hate goes hand in hand with another hate. If you look at Iravunk’s articles, they are not just homophobic, but racist, full of hate to everyone who is different. If you are not gay, you would have still be hated by Galadjyan-like people. For ‘different’ ethnicity, colour of your eyes (skin), music you listen to, films you watch, T-shirt you wear. Anything, really, which is outside of their sad, little and narrow-minded world.
In yet another piece, Galadjyan calls Armenian MP from parliamentary opposition Heritage party Zaruhi Postanjyan a “traitor” (for this). He cannot stand ‘European aspirations’ of growing number of Armenians, which he associates with gay rights and equality. Scary. According to the ‘rules’ of the ‘family’, Galadjyan writes referring to Europe, “homosexuals are also people” (!), then calling gays a “human garbage”. Чья бы мычала?
Այդ ՙընտանիքի՚ ՙկանոններով՚ հոմոսեքսուալիստներն էլ են մարդ, ավելին` այդ ՙկանոնները՚ նախատեսում են մարդկային այդ թափոնը գլխին դրած ման ածել: Հետաքրքիր է, համաձա±յն է պարոն Ժիրայր Սէֆիլյանը ՙերկնագույնների՚ թանին թթու չասելուն, միայն թե ՙաշխարհը՚ մեր երեսին չշպրտի` հոմոֆոբներ... Իրոք որ երբեմն լռությունը ոսկի է...
...and here is something from Dori An in response: Լռությունը ոսկի ՉԷ
Եթե դու սիրում ես, երբ դիմացինիդ անտեղի անարգում են, երբ մարդու մասին դատում են միայն նրանով, թե ում հետ է նա քնում, երբ ցուցաբերվում է խտրականություն ցանկացած փոքրամասնույթունների հանդեպ ու քարկոծվում են նրանց պաշտպանողները՝ ապա ՄԻ անցիր այս հղմամբ ու մի ճանաչիր մարդուն, ով անում է դա...
Իսկ եթե դու Լույսի Ասպետ ես, օգնիր... ՄԻ ԼՌԻՐ... ԼՌՈՒԹՅՈՒՆԸ ՈՍԿԻ ՉԷ... Ասա քո խոսքը..
Apart from anything else, there is also big envy at play from Iravunk editor Galadjyan’s side. He knows very well that Dori An, Vahan Ishkhanyan or gay Armenian bloggers have more readers (with growing online presence) than his own 20 years old business enterprise which has left with the one main aim for now - to spread hate.
You and your tabloid suck, Mr. Galadjyan. Big time.
Click on this picture to be able to properly read the imaginary but probable 'conversation' between now detained Armenian opposition youth activist Tigran Arakelyan and representatives of Armenian police, if we believe police account of the events, that is.
Truly, there are no limits of absurdity in the way Armenian legal system and police work. Examples? Plenty... For example: You get attacked, then YOU are detained as an ‘attacker’. Now the most recent one: You uncovered the evidence of sexual abuse and other irregularities at one of Armenia’s boarding schools, then from being a witness YOU are becoming a defendant charged with libel. That’s exactly what happened with Mariam Sukhudyan, environmental activist better known for Save Teghut Forest campaign.
EcoLur: Mariam Sukhudyan, the youth green movement activist of S.O.S Tegout, was summoned on 15 August to Erebouni Criminal Investigation Department to give an interview concerning the charge of libel in accordance with Part 1, Article 135 of the Criminal Code of RA.
On 13 November 2008, the Public TV Channel prepared a program where one of the pupils at Nubarashen Boarding School № 11 told about sexual harassment by the teacher. The TV program used video fragments submitted activists of S.O.S Teghout who are also engaged with the protection of the rights of vulnerable social layers. Based on this TV program, Erebouni Criminal Investigation Department conducted an investigation, and as a result, the criminal case №12105809 was initiated on 11 February 2009. However, the charge was not sexual harassment, but libel in accordance with Part 1, Article 135 of the Criminal Code of RA. Mariam Sukhudyan and other volunteers of the green movement were summoned as witnesses to this case in May 2009.
However, Mariam Suhkudyan received a summons on 13 August 2009, that says she is to appear to Erebouni Criminal Investigation Department as an accused.
“EcoLur” calls on to the public at large, including state bodies to pay appropriate attention to this case and reminds that the democratization process declared by the President of our country supposes the participation of the public in the country governance, and S.O.S. signals are one of its manifestation forms.
Mariam was among group of young people who volunteered at the Nubarashen boarding school N11 during April - June 2008 within the UN "10 Best Schools" project.
Below is a video aired by Public TV of Armenia on 13 November 2008 reflecting the allegations of sexual abuse in that school.
On 15 November 2008 a petition was posted on Big Family blog signed by those young people, uncovering various irregularities and allegations of abuse they witnessed while working as volunteers at the school.
An Unhealthy Atmosphere at the Nubarashen Boarding School Petition
We, the group of young people, have worked on voluntarily basis in Nubarashen Boarding School #11 for children with special needs from April - to June, 2008 within the UN "10 Best Schools" project. We want to bring your attention to a number of problems encountered at the school-- problems to which we cannot stay indifferent. We were able to identify and analyze these problems as a result of the frequent visits and our close relationship with the children.
Education Although the school is meant to host children with special needs, in our opinion, there are also perfectly healthy schoolchildren at the school. We do not find this situation acceptable, as the children with special needs receive a special education program, and as a result the healthy children do not receive a full education. The overall level of education in the school is very low. Many of the graduating schoolchildren do not know how to write, they can hardly read: they are illiterate. We believe this to be not so much a consequence of learning disabilities, but the lack of a caring, decent and attentive teaching process. After a few lessons with the same children, we could easily see the progress through their studies.
School Meals We heard numerous complaints from children regarding the food. We were witness to how they preferred getting by with a piece of bread instead of eating, in their own words, the "disgusting" meals the school provides. It would appear that the meals that the children to not consume is fed to the director's pigs, turkeys and dogs inhabiting the school area. Overall, children are not happy with food and they often stay hungry.
The Hygienic Conditions The air inside the school building is heavy and stinky. During the summer, children take shower twice a week, at best, once a week.
The Treatment of Children According to the stories of the children, they are object to beatings and other forms of physical punishment. We personally witnessed needlessly harsh treatment of the children from teachers and night guards. The school director and other administrative workers use children as a free labour force in their homes and summer houses. Apparently, many of the workers in the school are relatives of the director.
Sexual Assaults We have heard about sexual assault from Armenian language and literature teacher towards high school girls. According to the stories from the girls, there was at least one case of rape. The children assure they have told about this to school administration, but they were not take seriously on account of their mental disabilities.
It is worth mentioning that we have discussed these problems with the school director and personnel. After the talk, our visits to the school became highly undesirable. Meanwhile, the children have been put under pressure to the extent that they even tried to change the stories, although later they confessed they have been told to lie.
Taking into account the above mentioned accounts, we kindly ask you to further explore and to solve the problems as well as to assure our easy access to the school because children have grown attached to us and they feel stressed and anxious when we do not visit them.
On 2 December 2008 they held a press conference in Yerevan detailing the problems outlined above. [Below, via Zhamanak daily (in Armenian)]
Բացվել է Նուբարաշենի թիվ 11 հատուկ դպրոցի վարագույրը. սարսափելի է
Վարագույրը մի թեթեւ բացում ես ու` սարսափում, շնչահեղձ լինում: Ու դա ցանկացած համակարգի` բաց կամ փակ, այդ համակարգի ցանկացած վարչության, օղակի պարագայում: Մի խումբ երիտասարդներ ՄԱԿ-ի «10 լավագույն դպրոց» ծրագրի շրջանակներում կամավորական սկզբունքով աշխատելիս բացեցին Նուբարաշենի թիվ 11 հատուկ դպրոցի վարագույրն ու` իրականությունից անակնկալի եկան: Բայց արագ չիջեցրին վարագույրն ու տեսածից, բացահայտածից շշմած` չլռեցին` ինչպես ընդունված է, ինչպես անում են:
Երեկ «Ուրբաթ» ակումբում նրանք պատմեցին ամեն ինչ:
Նուբարաշենի թիվ 11 հատուկ դպրոցը նախատեսված է մտավոր եւ ֆիզիկական հաշմանդամ երեխաների համար, բայց երիտասարդները, ինտենսիվ շփվելով երեխաների հետ, նկատում են, որ նրանց մեծամասնությունը ոչ միայն նորմալ մտավոր տվյալներ ունի, այլեւ` «մեծ տենչ գիտելիքի հանդեպ»: Սկսում են աշխատել նրանց հետ, սովորեցնել: Կամավորներից մեկը պատմեց, որ աշակերտների հետ 1 ամիս անգլերեն պարապելուց հետո նրանք սովորեցին այբուբենը: Իսկ 2-3 ամսից հետո կարողացան շփվել ամերիկացիների հետ: Կամավորները վաղուց էին զգացել դպրոցի տնօրինության անբարյացակամ վերաբերմունքը. պարբերաբար երիտասարդներին կանչում էին, հարցուփորձ անում` ինչու եք եկել, ինչ եք ուզում... Կամավորները բացատրում են, որ ելնելով մարդասիրական նպատակներից եւ այլն, ցույց են տալիս անհրաժեշտ փաստաթղթեր ու վկայականներ: Միեւնույնն է` կամավորների ներկայությունը դպրոցում անցանկալի էր, անհանգստացնող: Մի օր աշակերտուհիներից մեկը փաթաթվում է կամավոր աղջիկներից մեկին ու ասում. «Ես ձեզ շատ եմ սիրում, բայց մեզ արգելել են շփվել ձեզ հետ»... Սակայն կամավորներն արդեն հասցրել էին շատ բան իմանալ, պարզել դպրոցում կատարվածից:
Նախ, նկատել էին, որ աշակերտները կիսաքաղց են մնում: Հետո երեխաները պատմում են, որ օրվա վերջում իրենք իրենց ձեռքով իրենց համար պատրաստված ճաշը տանում են տնօրենի խոզերին ու հնդկահավերին: Ուտել այդ կերակուրները հնարավոր չէր:
Կամավորներին ասել էին, որ դպրոցում սովորում են 110 աշակերտներ: Երիտասարդները ոչ միայն չեն տեսնում դպրոցում այդքան աշակերտ, այլեւ շատ հաճախ նկատում են արդեն ծանոթ աշակերտների բացակայությունը: Պարզվում է` տղաներին տանում են ուսուցիչների, տնօրենի այգիներում աշխատեցնելու, աղջիկներին` տներում:
Դասուսուցումը չի կարող բավարարել անգամ մտավոր հաշմանդամ երեխաներին, ուր մնաց` լիարժեք երեխային: Աշակերտները պատմել էին, որ ստուգումների ժամանակ իրենք` միանգամայն առողջ երեխաները, ուսուցիչների ցուցումով տկարամիտի դեր են խաղում, եւ որ դա չափազանց զվարճալի է:
Դասերից հետո բոլորին փակում են մի սենյակում, միացնում հեռուստացույցն ու հորդորում սերիալ նայել: Դուրս գալը, զբոսնելը, օրը ուրիշ զբաղմունքներով լցնելը արգելվում է: Սենյակներում, ողջ դպրոցում ծանր հոտ է տարածված: Սանիտարահիգիենիկ տարրական կանոնները չեն պահպանվում. սենյակները հազվադեպ են մաքրվում, երեխաները ուշ-ուշ են լողանում:
Պարապմունքների ընթացքում կամավորների հետ մտերմացած աշակերտուհիները պատմում են ուսուցիչների կողմից կատարված սեռական ոտնձգությունների, բռնաբարության փորձերի մասին: Եվ բոլոր աշակերտուհիները նշում են իրենց հայոց լեզվի եւ գրականության ուսուցչի անունը` Լեւոն Ավագյան: Կամավորները պատմում են տնօրենին: Սա ասում է, որ այդ պատմությունները աղջիկների վառ երեւակայության արդյունքն է, չէ՞ որ նրանք ամբողջ օրը սերիալ են նայում:
Երիտասարդները դիմում են նաեւ հոգեւորականների, ՄԱԿ-ի ներկայացուցիչների, լրագրողների: Հանրային հեռուստաընկերությունը եթեր է հեռարձակում կամավորների նկարահանած տեսաերիզը` քողարկելով իր հետ կատարվածի մասին պատմող աղջկա դեմքը: Դրանից հետո հայոց լեզվի ուսուցիչ Լեւոն Ավագյանը հեռանում է դպրոցից` այլեւս ստեղծագործական աշխատանքներով զբաղվելու նպատակով: Ոչ Լ.Ավագյանը, ոչ մյուս ուսուցիչները, ոչ դպրոցի տնօրենը պատասխանատվության չեն կանչվում: Ոստիկանության Էրեբունու քննչական բաժնից պատասխանատվության են կանչվում կամավոր երիտասարդները` առանց ծանուցագրի, մի հեռախոսազանգով: «Մենք սպասում էինք, որ քննիչները պետք է խիստ մոտեցում ունենային դպրոցի տնօրինության նկատմամբ: Ի վերջո, եթե անգամ դեռ չի ապացուցվել կատարվածը, բայց վկաները շատ են, փաստերը` բազմախոսուն: Այնինչ մենք էինք մեղադրյալի դերում հայտնվել», - պատմեց կամավոր տղաներից մեկը:
«Մեզ հետ կոպիտ վարվեցին եւ շատ վիրավորական: Քննիչ Ադամյանն ասաց, որ ավելի լավ կլիներ մենք ինքնապաշտպանությամբ զբաղվեինք: Հեգնեց, թե մեզ առաքյալների տեղ ենք դրել: Մինչ այդ ես չգիտեի, որ ցուցմունք գրելու համար իրավունք չունեն մեզ 3 ժամից ավել պահելու քննչական բաժնում: Նրանք ինձ այնտեղ պահեցին 7 ժամ», - պատմեց Մարիամ Սուխուդյանը:
Մի խոսքով, երիտասարդներին քննչական բաժնում սպառնացել են, վախեցրել, ասել, որ մեղադրողները` աղջիկները, հրաժարվել են տեսաերիզում պատմածից, եւ որ ամբողջ պատասխանատվությունը իրենց` կամավորների` վարագույրը բարձրացնողների վրա է: Ի դեպ, երիտասարդները ձայնագրել են այն հեռախոսազանգը, որտեղ աղջիկներից մեկը զանգում է կամավորին ու տեղեկացնում, որ ինքը քննչական բաժնում հերքելու է ամեն ինչ, ասելու է, որ կամավորների սովորեցրածով է ինքը նման պատմություններ պատմել, իրականում ոչինչ էլ չի եղել: Եվ որ ինքը ստիպված է այդպես խոսել, քանի որ տնօրենը կանչել է մորը, հոխորտացել, սպառնացել, մայրն էլ ծեծել է իրեն` աշխարհով մեկ խայտառակ անելու համար եւ ստիպել հերքել ամեն ինչ: Աշակերտուհիները արդեն հարցաքննվել են: Նրանք ամեն ինչ հերքել են:
Երեկ ԿԳՆ-ից զանգահարել են կամավորներին, առաջարկել միասին գնալ դպրոց, ստուգայց անցկացնել: Երիտասարդները մերժել են: «Եթե հիմա դուք գնաք այդ դպրոց, կտեսնեք, որ դպրոցը մաքուր է, աշակերտները գոհ են, ոչ մի դժգոհություն չունեն: Բայց այդպես միայն առաջին հայացքից է, հավատացեք»: Երիտասարդների պայքարը գոնե մի արդյունք տվել է. դպրոցը գոնե առժամանակ մաքրվեց գարշահոտերից եւ Լեւոն Ավագյանից:
Ի դեպ, Նուբարաշենի թիվ 11 հատուկ դպրոցն են ավարտել լրագրողներ Գագիկ Շամշյանն ու Մհեր Արշակյանը: Գ.Շամշյանը այդ դպրոց է բերվել Կամոյի, Մ.Արշակյանը` Մեղրիի մանկատնից: Նրանք այդ դպրոց են բերվել իբրեւ տկարամիտներ` համալրելու այդպիսիների գլխաքանակը:
Գագիկ Շամշյանը մինչեւ հիմա հիշում է այդ դպրոցի լավ ու վատ ուսուցիչներին: Եթե անգամ չցանկանա հիշել, ճակատի սպին գոնե ամեն առավոտ հիշեցնելու է լեզվի ուսուցիչ Լեւոն Ավագյանի` մանրահատակի կտորով գլխին հասցրած հարվածը: Մինչեւ հիմա հիշում է ֆիզկուլտուրայի դասատու Վարազդատ Մկրտչյանին, որին երեխաները «կապույտ մորուք» էին ասում, փայտամշակման դասատու Դավիթ Միրզոյանին, որն իր իսկ սարքած ցուցափայտով ծեծում էր իրենց: Եվ թե ինչպես իրենց տանում էր իր այգին, բանջարանոցը, աշխատեցնում, բայց վայը եկել, տարել էր նրան, ով մի պոմիդոր, մի ցոգոլ կպոկեր:
Իսկ ի՞նչ պետք է տեսնի Կրթության եւ գիտության նախարարությունը Նուբարաշենի թիվ 11 հատուկ դպրոցում` մաքուր մանրահատա՞կ, կահկարասի՞, լվացված զուգարաննե՞ր... Ի՞նչ կարող է տեսնել, օրինակ, ԿԳՆ աշխատակից Արծվիկ Արշակյանը, ով նախկինում այդ դպրոցի փոխտնօրենն էր` բռնություննե՞րը, բռնաբարություննե՞րը, առողջ երեխաներին տկարամտացնե՞լը: Նրանք նման բաներ չեն տեսնում. ոչ այն պատճառով, որ ամենակարեւոր բաները աչքով չես տեսնի: Նրանք այնքան ազնիվ են, որ ուրիշի աչքի գերանը տեսնելիս ձայն չեն հանում, որովհետեւ տեսնում են նաեւ իրենց աչքի գերանը:
Լուսանկարը՝ Գագիկ Շամշյանի *photo of Mariam Sukhudyan - via Tert.am
It’s not unusual for photojournalist Gagik Shamshyan to be at the centre of some kind of scandalous story. So far, we used to this story involve pro-government side and Gagik Shamshyan. Now prominent opposition representative Ararat Zurabyan is accused of attacking Shamshyan and threatening to break his camera.
It’s actions like this which make many people refrain from supporting the opposition. People may argue that, after all, what is the difference between those two sides? What is alarming in this story is the lack of coverage of the incident in pro-opposition media. Only 7or.am posted the news and updates.
Whatever the reasons for such outburst/attack, however ‘provoked’ Zurabyan might be, opposition Armenian National Congress should issue a statement condemning such a behaviour by one of its comrades.
Last September, Google announced its plans to digitalise the content of newspapers and make their archives accessible and searchable. One year on, Google blog posts about "quadrupling the number of articles included in News Archive Search". Astonishingly, they now include for example a searchable content of "complete June 2, 1753 edition of the Halifax Gazette, one of the oldest newspapers we've digitized to date."
I tried searching "Armenia" using News Archive Search. This search returns archives of selected newspapers back to 1 January 1750 ("Memoirs of the house of Brunswick"). I find this amazing, having a huge potential for research or everyday use, even if for curiosity and fun. And this is only the beginning...
For now, it mainly includes a content from such publications asthe New York Times etc. I hope, in time we'll see an archived accessible and searchable content of Armenian publications there too.
Editor of pro-opposition Zhamanak daily in Armenia Arman Babajanyan set free today, spending more than three years in prison and now facing serious health problems. Wish you recover soon, Arman!
Babajanian was greeted by dozens of relatives and opposition activists as he walked out of a prison hospital in Yerevan. He visibly had trouble moving his right leg and had to be assisted by Armen Martirosian, an opposition parliamentarian.
“My condition is unstable right now,” Babajanian told journalists. “Pray, pray for my health. This is all I’m asking you.”
Babajanian’s uncle, Levon Vartanian, said the young editor will be flown abroad for treatment. “Our doctors have fooled as so much we don’t trust them anymore,” he told RFE/RL. Vartanian claimed that Babajanian’s brain tumor was first detected a year ago and that local doctors denied its seriousness until recently. “If they let him go last year there would not be so many complications,” he said.
Babajanian was taken to the prison hospital last month after a serious deterioration of his condition. The hospital administration formally recommended his early release on Friday.
Babajanian was arrested in June 2006 and subsequently sentenced to three-and-a-half years in prison for forging documents to evade compulsory military service. The authorities have repeatedly refused to free him on parole despite appeals from domestic and international human rights groups.
@Asbarez NewsThe last stronghold on Armenia's Northern Ave where residents have held out against gentrification of neighborhood http://twitpic.com/cma5s
Whenever I go back home Yerevan, I always hear stories about Ralph Yirikian, General Manager of mobile operator company VivaCell, one of the most prominent businessman (and philanthropist) in Armenia. Astonishingly, all stories I hear about him are positive. One would expect to hear lots of ‘dirt’ about the businessman of such a caliber in Armenia. One would be wrong. Yirikian, perhaps, one of those exceptional business personalities in Armenia who managed not only to succeed in his business but earn respect of the population. Well deserved, I must add, as proved by his very latest actions and statements too.
Not only Yirikian moves to support HIV/AIDS related education and awareness programmes but also he calls for tolerance towards HIV-positive people which is essential for any such initiative to have a chance for success. This is important for developing a more tolerant towards vulnerable groups and minorities environment in Armenia too.
As they say, “VivaCell is more than operator”. I have to agree with this statement. They proved it in past, they proved it with this step again.
If only Armenia have more businessmen like Yirikian, we would have healthier (not only in medical terms) and more open society. I hope Yirikian’s attention to vulnerable groups and minorities will not stop here, evolving more groups, including LGBT Armenians. My respects for now, Ralph.
These two tweets I received today are just too good not to post here too. (in Armenian only) They are hilarious. They made my Saturday morning. Could not stop laughing. Enjoy! :)
@7or_blog Todays best comment - «Ընտրակեղծիք լինեմ, թե խաբում եմ» http://www.7or.am/blog/?p=271 *** ... @unzippedblog մի հատ նույնպիսի լավ արտահայտություն էլ կա վերջերս. «Բրայզա լինեմ, թե սուտ եմ ասում...»
More than two-dozen prominent Armenians in the Diaspora have signed a statement supporting equality and justice for all in Armenia. Among th...
Quote of the moment
Մարտիրոս Սարյան: "Իմ կարծիքով, մեզ՝ որպես արևելյան ժողովրդի, չափազանց կպատշաճեր բազմագույն դրոշը, որն ի հայտ է բերում ինքը` չքնաղ և հավերժ գեղեցիկ ծիածանը:"(source)
Posts
