Mark Grigoryan argues, and I agree with him, that the format of blogs is quite different from that of mass media, and requires different skills. He doubts the information value of the “questions” asked by these bloggers, and quite rightly so.
I am afraid that the information value of their questions was not there. Emotional filling - certainly yes. "Questions” were anti-opposition… and that is all and nothing more.I can’t help myself but wonder: may be the real intention behind recent close engagements of presidential staff with few pro-government bloggers is to discredit blogs/blogging in the eyes of population, in general, from the beginning, without even allowing their further development. Taking into account yesterday’s press conference, this task could be easily accomplished, and very soon.
One “question” was on how [opposition] sit-in in the Northern Avenue supposedly leads to bankruptcy of shopkeepers located there, and the other - on why police did not disperse rallies, which were not sanctioned by the authorities. […]
I am afraid that the fact of invitation of bloggers to the press-conference does not reflect their real weight and real significance in public life. What it reflects is the influence of few bloggers within the presidential staff. And if my fears are justified, it is "disservice" ["медвежья услуга"] both towards Armenian bloggers, and the presidential staff.
Posts
11 comments:
Thanks to unzipped for translating part of markgrigoryan's post.
Unfortunately it was done only selectively and I will try to add what was not here.
1. Indeed there are arguments against me. If we look at individuals behind these blogs we can see that they have more readers compared with several newspapers. Also, it could be argued, that there were journalists whose professionalism is -to put it mildly- very low
2. Unfortunately the architect od the style of inviting only those who favor incumbent was rooted in mid-90s by then press-secretary of the president Levon Zurabyan. Citing Zurabyan "You invite those guests who you like. So why president can't do the same?" And none told Zurabyan that "I" is a private individual while president is no more and press conference is not a dinner.
3. Ironically Zurabyan is one of the opposition leaders and tradition invented by him hits him as a boomerang as well as to his follower bloggers.
Zurabyan hasn't been press secretary for at least 10 years; there have 2 presidents since his departure. I am afraid the "ba vor Levoni jhamanak..." argument doesn't quite fly here. Is this how "bareshrjumner" are being done?
Well,
1. Zurabyan /LTP era/ is architect of this kind of press-conference, invite only those who you favour
2. RK polished this tradition and narrowed the list of favourites
3. SS has already [once] changed the tradition and invited aravot and a1+.
PS I wonder that people are accepting the impact and heritage of SU, but when it comes to LTP, they say "it was long time ago" and "leaves no impact"
Of course, anonymous. This is the favorite tactic of the LTP-minions.
Recall what happened to opposition press during LTP's time (HYD newspapers, Hayrikyan's party papers, etc.) And now these LTP-clowns are crying foul.
It would be funny if not so sad.
And here is another prove that the title of my post and its conclusion was justified. Below is editorial from today's Aravot daily (in Armenian):
«Բլոգերական» սպեցիֆիկա
Այն, որ երկուշաբթի օրը կայացած նախագահի ասուլիսին չէին հրավիրվել ընդդիմադիր թերթերի ներկայացուցիչները, մեղմ ասած, խելամիտ որոշում չէր: Եթե Սերժ Սարգսյանը իսկապես ՀՀ բոլոր քաղաքացիների նախագահն է, ապա այդ քաղաքացիների մեջ, անշուշտ, մտնում են նաեւ հիշյալ թերթերի բազմահազարանոց ընթերցողները, որոնք իրավունք ունեն առաջին ձեռքից իմանալու երկրի ղեկավարի ասածները, ինչպես նաեւ ստանալու այդ թերթերի լրագրողների կողմից հնչեցված հարցերի պատասխանները: Պետական մոտեցումը, կարծում եմ, բացառում է լրատվամիջոցներին «յուրայինների» եւ «օտարների» բաժանելը, եւ նախագահական նստավայրն այն տեղը չէ, որտեղ նման բաժանումներ պետք է կատարվեն: Ուզում եմ անհամեստորեն հիշեցնել, որ երբ ես ՀՀ առաջին նախագահի մամուլի քարտուղարն էի (1993-ի մարտից մինչեւ 1994-ի փետրվարը), մտքովս անգամ չէր անցնի որեւէ ասուլիսի կամ բրիֆինգի չհրավիրել, ասենք, դաշնակցական ուղղվածության թերթերին, որոնք այն ժամանակ շատ ավելի ընդդիմադիր էին, քան այսօրվա ամենածայրահեղ արմատական լրատվամիջոցները:
Փոխարենը Սերժ Սարգսյանի ասուլիսին մասնակցում էին երիտասարդներ, որոնք ներկայացել էին որպես «հայ բլոգերներ»: Խոստովանեմ, որ դաստիարակված լինելով տպագիր խոսքի վրա՝ բավականին հեռու եմ «բլոգի», «չաթի», «ֆորումի»՝ ընդհանրապես ինտերնետային մշակույթից: Գործի բերումով երբեմն կարդում եմ հայերի կողմից կազմակերպված քաղաքական թեմաներով ինտերնետային քննարկումներ, բայց այնտեղ, ճիշտն ասած, որեւէ պայծառ գաղափարների կամ խորը մտքերի չեմ հանդիպել: Հիմնականում հայհոյանքներ են, ընդ որում՝ ոչ այնքան քննարկման առարկայի, որքան իրար հասցեի. «Տո, դու ո՞վ ես, այ ..., որ այստեղ քո կարծիքն ես գրում»: Այնքան էլ հասկանալի չէ, թե ինչի հիման վրա են անծանոթ մարդիկ (ենթադրենք, Շվեդիայում եւ ԱՄՆ-ում ապրող հայ երիտասարդներ) իրար վերջին բառերով անպատվում. հավանաբար, ինտերնետում այդպես է պետք գրել: Իհարկե, մեր տպագիր մամուլում նույնպես կարելի է հանդիպել «տո, դու ո՞վ ես» մակարդակի բանավեճեր, որոնք, սակայն, զազրախոսության վերջին սահմանը չեն անցնում: Մշակույթի առանձնահատկությունն է. առաջ գրում էին ցանկապատի վրա, հիմա՝ ինտերնետում:
Չգիտեմ, «հայ բլոգերների» որ մասն են ասուլիսում ներկայացրել Սերգեյ Չամանյանը եւ Տիգրան Քոչարյանը, բայց նրանց տված հարցերը չափազանց յուրահատուկ էին: «Բլոգերներին», ըստ էության, հետաքրքրում էր. ա/ ինչո՞ւ իշխանությունը բռնություն չի կիրառում Հյուսիսային պողոտայում նստացույց անողների դեմ, բ/ ինչո՞ւ իշխանությունը բռնությամբ չի խոչընդոտում Մատենադարանի մոտ անցկացվող ընդդիմության հանրահավաքներին: Համաձայնեք, նման հարցեր կամաչեր տալ նույնիսկ «Հայլուրի» թղթակիցը: Գուցե դա է՞լ է մտնում «բլոգերական սպեցիֆիկայի» մեջ:
I think it’s interesting that every nail that was hammered in Armenia between 1992 and 2008 is now being credited to Qocharyan, while every negative development is blamed on LTP. We’ve conveniently “forgotten” when electricity and heat were restored, when the economy started growing, when the dram stabilized, when hyperinflation was contained, who was president when the war was won and have now successfully attributed all these to Qocharyan. A few years from now, it’ll turn out that all of these plus all the “achievements” of the Qocharyan years were really thanks to Serjik. If you follow the propaganda, it’s already happening.
It’s irrelevant how much time has passed. This press corps issue seems to be one where the “dark and cold legacy” of the LTP years that our benevolent leaders (try as they might) can’t seem to shake could be quickly overcome.
Aravot isn’t an opposition paper; so really, the only “opposition” media present was a1+. And the fact that “bloggers” were given credentials before HZh, ChI, Taregir, Hayq, Zhamanak Yerevan, etc. etc. etc. is simply embarrassing, which is only made worse by the fact that those two sent Armenian blogging back by 10 years just by appearing.
I think anyway,it was nice idea to promote concept of blogging.At least,the word "blog" is not unknown in Armenia:)
By the way,let's differ pro-serzh bloggers and pro-state bloggers.
Pigh, I would have completely agreed with you if it would have been a promotion of concept of blogging. I am afraid, it was not the case during the press conference. It looked more like politically motivated propaganda than anything to do with the blogging or blogs.
When the concept is not known, as you rightly pointed out, it is even more important to present it in a proper way so that it won’t have negative connotation but rather something which is worth trying and paying attention to. Not always “all PR is good PR”.
to "me" - the phenomenon you describe is less about pro-Qoch and anti-LTP as much as it is convenience of attribution.
During LTP's years, massive depopulation (unprecedented since the Genocide) took place. You can attribute this to the Soviets, to communism, to Martians, but this is a fact.
In other words, it is just as true to say that "the war was won during LTP's reign."
As you can see, one may argue (in an untenable fashion, I would say) that depopulation happened despite LTP's best efforts of supporting his population etc...
Conversely, I would propose that the war was won despite LTP's leadership.
However, my point is that denoting an event in time is different from ascribing or proving causality.
Well again, I'm curious about that dynamic of blaming everything negative on LTP while taking credit for any positive development. We can trace every inch of asphalt and every brick back to Robert, and yet conveniently see a disconnect between the accomplishments of the early 90's and Levon.
I don't intend to go into an absurd discussion about who won the war and despite whom it was done. I find any insinuation that Levon wanted us to lose or did not care about Gharabagh embarrassing and shameless.
P.S. I'm reminded of the late Vazgen Sargsyan's words (in 1998 no less) about how everyone had become convinced that he himself had liberated Shushi.
Zhamanak daily published an insight story (in Armenian, below) re bloggers' appearance at the presidential press conference and questions asked.
Բլոգերների հարցերն ընտրել է Ս.Սարգսյանի մամուլի խոսնակը
Թե ինչպես է աշխատում նախագահականի լրատվական ծառայությունը, ինչպես է Ս.Սարգսյանը պատրաստվում ժողովրդավար Հայաստան կառուցել, մի բան էլ` փոխանցել սերունդներին` թերեւս կարող է ցույց տալ Ս.Սարգսյանի վերջին ասուլիսի օրինակը. որտեղ, ինչպես հայտնի է հրավիրված էին 40 լրատվամիջոցներ, նաեւ` 2 բլոգեր ու չէին հրավիրվել «Չորորդ իշխանություն», «Հայկական ժամանակ», «Հայք», «Տարեգիր», «Ժամանակ Երեւան» թերթերը: «Ամենասենսացիոնը», համաձայնեք, բլոգերի հարցն էր, թե պետությունը որքա՞ն է հանդուրժելու Հյուսիսային պողոտայում անցկացվող «ապօրինի միջոցառումը», որը հակասանիտարական վիճակ է ստեղծել եւ որի պատճառով ուղղակի անհնար է անցնել քաղաքի կենտրոնով, ինչպես նաեւ` սնանկացման եզրին են հայտնվել Հյուսիսային պողոտայում գտնվող առեւտրային կենտրոնները:
Շրջանցենք հարցի բարոյական կողմը, թե եթե նույն բլոգերի եղբայրը Ազատության հրապարակը «մաքրելու» օպերացիայի արդյունքում ձերբակալված լիներ եւ նրա եղբոր կինն ու երեխաները նստացույց անեին Հյուսիսային պողոտայում, նման հարց կտա՞ր, թե՞ ոչ: Ամենախայտառակը այս պատմության մեջ այն է, որ վերոնշյալ հարցն ընտրել է նույն Ս.Սարգսյանի մամուլի խոսնակ Սամվել Ֆարմանյանը. Ս.Սարգսյանը, եթե չեք մոռացել, իրեն «պարտավորված է զգում» լինել նաեւ իրեն չընտրածների նախագահը ու աջ ու ձախ բարոյախրատական դասեր կարդում:
«Ակունա Մատատա-սեր» ինտերնետային բլոգում վերջին շաբաթների ընթացքում հարցեր են հավաքվել ուղղված Ս.Սարգսյանին: Ամենայն հավանականությամբ` նախաձեռնությունը նախագահականից է եղել, քանի որ մի քանի ամիս առաջ Ս.Սարգսյանը խոստացել էր պատասխանել նաեւ բլոգերների հարցերին իր պաշտոնավարման 100 օրվա կապակցությամբ, բացի դա` նույն բլոգը նախագահականի հետ աշխատելու փորձ ունի. մասնավորապես մոտ 2 ամիս առաջ բլոգը վարող Սերգեյ Չամանյանը բլոգում գրել է, որ նախագահականից իրեն խնդրել են քննարկել հանրային պալատ ստեղծելու գաղափարը: Բլոգը վարող Սերգեյ Չամանյանը հավաքված 50 հարցերն ուղարկել է նախագահական եւ նախագահականից ընտրել են, թե այդ հարցերից որը պետք է տրվի Ս.Սարգսյանին ասուլիսի ընթացքում: Ասուլիսից առաջ Սամվել Ֆարմանյանը ճշտել է` ով է իր ընտրած հարցերի հեղինակը եւ նրանց հրավիրել է նախագահական: Տեսա՞ք` ինչ ճկուն միտք ունի երիտասարդ պաշտոնյան, որի հետ Ս.Սարգսյանը պատրաստվում է ժողովրդավար Հայաստան կառուցել:
Երեկ մեզ հետ հեռախոսազրույցում բլոգեր Սերգեյ Չամանյանը հաստատեց, որ հարցերն ընտրել է Սամվել Ֆարմանյանը: «Այո, ընտրել է Սամվել Ֆարմանյանը», - ասաց բլոգերը, որը թերեւս չէր էլ պատկերացնում, թե ինչ խաղի մեջ է իրեն ներքաշել Ֆարմանյանը: Մեր հաջորդ հարցին, թե ինչու՞, ի՞նչ սկզբունքով են հենց այդ հարցերն ընտրվել, Սերգեյ Չամանյանը պատասխանեց. «Ես չեմ կարող ասել, ես հարց չեմ ընտրել»:
Բլոգում հրապարակված 50 հարցերը նայելով` կարելի է նկատել, որ Սամվել Ֆարմանյանի կողմից անտեսվել են հասարակության շրջանում պարբերաբար հնչող մի շարք հարցեր: Օրինակ` հարց 39. Մարտի 1-ի առավոտվա օպերացիայի ժամանակ վիրավորվե՞լ են կանայք եւ երեխաներ: Ճշտվա՞ծ են նրանց անունները, եւ նրանցից ցուցմունքներ վերցվե՞լ են, թե ինչ պայմաններում են նրանք ստացել վնասվածքներ:
45. Պետության կողմից որեւէ օգնություն տրվել է մարտի 1-ին մահացածների եւ վիրավորվածների ընտանիքներին, թե՞ իշխանությունները կարծում են, որ նրանք նույնպես հանցագործ են: 40. Ազատության հրապարակը «մաքրելու» օպերացիայից հետո փախչողներին հետապնդե՞լ են մինչեւ Կրկես, եւ այդ հետապնդումները ուղղորդվե՞լ են ծեծով եւ ձերբակալություններով: 38. Ազատության հրապարակի նստացույցի մասնակիցների մեջ եղել են մարդիկ, ովքեր ինքնակամ հանձնվել են ոստիկաններին, թե՞ բոլոր ձերբակալվածները ձերբակալվել են ուժի կիրառմամբ: Նստացույցի մասնակիցներին տրվե՞լ է ինքնակամ հանձնվելու հնարավորություն: 43 Ինչպե՞ս են գնահատում իշխանությունները մարտի 1-ի օպերացիան` հաջողվա՞ծ, թե՞ չհաջողված: Մի շարք հարցեր կային նաեւ արտաքին ու ներքին քաղաքականությանը վերաբերող:
Բազմակողմանի տեղեկատվության ինստիտուտ հ/կ տնօրեն, բլոգեր Արթուր Պապյանը «Դիտորդ» բլոգի հեղինակն է, անցյալ տարվանից հետեւում է հայկական բլոգներին, գրում է հոդվածներ, նաեւ` հետեւում է բլոգների վարկանիշին: Նրա խոսքերով` վերջին մեկ տարվա ընթացքում Հայաստանում ինտերնետային բլոգներն ակտիվացել են ու քաղաքականացվել: Փաստը, որ բլոգում Ս.Սարգսյանին ներկայացված 50 հարցերը մնացել են անպատասխան, դժգոհություն է առաջացրել բլոգերների շրջանում, եւ բլոգեր Սամվել Մարտիրոսյանն այդ հարցերն ուղարկել է նախագահական` ակնկալելով ստանալ դրանց պատասխանները: Ըստ Արթուրի` բլոգներում այս օրերին քննարկվում է` բլոգները լրատվամիջո՞ց են, թե՞ ոչ, ինչու՞ են միայն պրոիշխանական բլոգերները հրավիրվում նախագահական, ընդ որում` հաշվի չի առնվում բլոգի վարկանիշը ու ժողովրդականությունը, ինչու՞ որոշ ընդդիմադիր լրատվամիջոցներ չեն էլ հրավիրվում, իսկ բլոգերները հրավիրվում են:
Ի դեպ` նշենք, որ բոլոր լրատվամիջոցներին նախապես խնդրել են գրավոր ներկայացնել Ս.Սարգսյանին ուղղվելիք հարցերը, «Ա1+»-ին էլ ասել են, թե մարտի 1-ի վերաբերյալ հարցը «Ազատությունն» է տալու, «Ազատությունն» այլ հարց է տվել ու այդպես էլ հնչած 40 հարցերի թվում մարտի 1-ի թեման չի շոշափվել: Երեւանի մամուլի ակումբի փորձագետ Մեսրոպ Հարությունյանը մեր խնդրանքով անդրադարձավ որոշ ընդդիմադիր լրատվամիջոցներին չհրավիրելու առթիվ Սամվել Ֆարմանյանի տված պատասխանին, թե դրանք օբյեկտիվ լրատվամիջոց չեն: «Դա անհեթեթ պատճառաբանություն է, որեւէ մեկը իրավունք չուներ, մանավանդ` եթե նա իշխանություն է ներկայացնում, դատելու թերթի, լրատվամիջոցի օբյեկտիվ կամ ոչ օբյեկտիվ լինելու մասին: Նա պարտավոր էր հավասար պայմաններ ապահովել բոլոր առաջատար լրատվամիջոցների համար, եւ նրանք պետք է ներկա լինեին ասուլիսին: Եթե չեն արել, նշանակում է` իշխանությունները վախեցել են իրենց համար ոչ ցանկալի հարցեր հնչելուց: Իրենք վախեցել են անսպասելի հարցերին պատասխանելուց, որովհետեւ նախապես հայտնի էր, որ 4-5 լրատվամիջոցները, որոնք չէին հրավիրվել, կարող էին տալ այնպիսի հարցեր, որոնց պատասխանները Սերժ Սարգսյանը չունի: Այսինքն` Բաղրամյան 26-ում վախեցել են այդ լրատվամիջոցներին հրավիրելուց, ուրիշ պատճառ ես չեմ տեսնում: Իրավունք չունեին լրատվամիջոցների մեջ խտրականություն դնելու, մանավանդ որ` դրանք հիմնականում մեծ տպաքանակ ունեցող թերթեր էին, ավելի մեծ, քան հրավիրվածներից շատերը»: Ինչ վերաբերում է բլոգերի հնչեցրած հարցերին` Մեսրոպ Հարությունյանն ասաց. «Ես այդ հարցերը համարում եմ սարքած հարցեր, որովհետեւ ոչ մի լրագրող իրեն իրավունք չէր վերապահի իր հարցի մեջ հնչեցնել պատասխանը, հարցի մեջ վերաբերմունք արտահայտել մարդկանց նկատմամբ»:
Post a Comment